در هسته خود، منو یک کمدی بسیار تاریک است که به بررسی نحوه عملکرد صنعت رستوران‌داری یا یک سرآشپز حرفه‌ای، می‌پردازد. مشتریان ثروتمند رستوران، که انتخاب شده‌اند، ابزاری آشکار برای این نقد هستند – یک بازیگر (با بازی جان لگوئیزامو)، یک سیاستمدار و همسرش، و گروهی از برادران که در حوزه‌ی فناوری کار می‌کنند. همه آن‌ها رازها و بی‌احتیاطی‌هایی را پنهان می‌کنند که سرآشپز جولیان به نوعی از آن آگاه است، و به طرز منحصر به فردی روی تورتیلاها برای خوردن در کنار ظرفی از پاستور مرغ، حک شده است. در این لحظه، همه‌ی شرکت‌کننده‌ها متوجه می‌شوند که مسئله‌ای شوم در جریان است.




منو در مورد نحوه ارائه خدمات صنعت مهمان‌داری و خدمت به ثروتمندان، افراط می‌کند. طرح اصلی جولیان است، یک نوع آشنا از مفهوم ظلم پیرامون غریزه‌ی خوردن! که سلطنت بی رحمانه خود را به اتاق ناهارخوری گسترش می‌دهد، و مهمانان خود را به سطوح فزاینده‌ای از ناراحتی سوق می‌دهد. او آنها را به خاطر ثروتشان شرمنده می‌کند.
او تماشا می‌کند که مهمانان VIP خود – که با هر نوع بدرفتاری در زندگی خود آشنا نیستند، بسیار کمتر از این ظلم شدید و نمایشی – برای درک آنچه که برای آنها اتفاق می‌افتد تلاش می‌کنند. خشم یا شاید عصیان علیه آنچه که انسان‌ها گرفتارشان هستند، مسئله‌ی اساسی این فیلم است.




بخشی از فیلم به مسائل روانشناختی شخصیت اصلی می‌پردازد، آسیب‌های روحی و جسمی سرآشپزی مانند جولیان به شکلی وحشیانه مورد بررسی قرار می‌گیرد. این فیلم همچنین به شیوع آزار و اذیت جنسی در صنعت اشاره می‌کند، از جمله صحنه‌ای که در آن زنی که از پیشرفت‌های جولیان امتناع می‌کند، اجازه دارد انتقام بی‌رحمانه‌ای از بدن او بگیرد.