وارد شوید
ثبت نام کنید
دسته بندی ها
سیستم سیارهای ما یا همان منظومه شمسی که آن را خانه مینامیم در بازوی مارپیچی بیرونی کهکشان راه شیری قرار دارد.
منظومه شمسی از ستارهها، خورشید و هر چیزی که توسط گرانش به این سیستم متصل باشد، تشکیل شده است. اجزای این سیستم شامل سیارههای «عطارد» (Mercury)، «زهره» (Venus)، «زمین» (Earth)، «مریخ» (Mars)، «مشتری» (Jupiter)، «زحل» (Saturn)، «اورانوس» (Uranus) و «نپتون» (Neptune)، سیارات کوتولهای مانند «پلوتون» (Pluto)، دهها قمر و میلیونها سیارک (Asteroids)، دنبالهدارها و شهابسنگها است. فراتر از منظومه شمسی هزاران سیستم سیارهای دیگر که در کهکشان راه شیری در حال چرخش حول ستارههای دیگر هستند کشف و مشاهده شدهاند.
تصور میشود بیش از صدها میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری سیستم سیارهای خود را داشته باشند و همچنین کهکشان راه شیری عضوی از 100 میلیارد کهکشان عالم باشد. ویژگی خاص منظومه شمسی این است که سیارات در آن حول ستارهای به نام خورشید میچرخند
منظومه شمسی حدود 4٫5 میلیارد سال پیش از ابر متراکم از گاز و غبار بین ستارهای تشکیل شده یا در اصل شکل گیری منظومه شمسی به این صورت بوده است. این ابر احتمالاً بعد از مدتی به دلیل انفجار یک ستاره به نام سوپرنوا تخریب شده و با تخریباش سحابی خورشیدی، یعنی یک دیسک چرخان از مواد شکل گرفته است.
در مرکز این ساختار نیروی گرانش سبب شد ماده بیشتری به سمت این ساختار جذب شود، سرانجام فشار در مرکز به حدی رسید که اتمهای هیدروژن شروع به ترکیب و تشکیل هلیوم کرده و مقدار زیادی انرژی آزاد کردند. بدین ترتیب خورشید متولد شد و توانست نهایتاً بیش از 99 درصد از مواد موجود را گرد هم جمع کند.
برخلاف آنچه در گذشته تصور میشد، همان طور که سیارات حول خورشید در منظومه شمسی حرکت دایروی انجام میدهند و میچرخند، خورشید نیز در مجموعه کهکشان راه شیری حول مرکز کهکشان در حال چرخش است و یک دور چرخش آن ۲۵۰ میلیون سال طول میکشد.