عمیق‌ترین بخش اقیانوس‌های زمین گودال ماریانا است، گودالی که دست کم پنج برابر بزرگتر از دره گرند کنیون است. این گودال ۲,۵۵۰ کیلومتر درازا و ۶۹ کیلومتر پهنا دارد. شناخته شده‌ترین عمق این گودال ۱۰,۹۹۴ متر، یک شکاف چاک مانند در بخش جنوبی این گودال است که از آن با نام «ژرفنای چلنجر» (Challenger Deep) یاد می‌شود. از سوی دیگر در شماری از اندازه گیری‌های غیر قابل تکرار عمق برخی قسمت‌های این گودال در حدود 11 هزار و 34 متر گزارش شده است. یعنی می‌توان قله اورست را به سادگی در این عمق جای داد. مجموع این خصوصیات باعث شده تا در سال ۲۰۰۹ این گودال به‌عنوان یک اثر ملی آمریکا ثبت شود.
این درازگودال برای نخستین بار در سال ۱۹۵۱ توسط شناور چَلِنجـِر از نیروی دریایی ایالات متحده ستوان دان والش و مهندس ژاک پیکارد بررسی شد و به همین دلیل ژرفترین نقطهٔ آن گودال چلنجر نام گرفته است و تا ۴۲ سال بعد از آن این دونفر تنها کسانی بودند که موفق به حضور و لمس کردن ژرف ترین جای زمین شده بودند. در سال ۲۰۱۲ جیمز کامرون با شناور دیپ سی چلنجر موفق شد که به مدت بیست دقیقه در آن‌جا به کاوش و بررسی بپردازد. در سال ۲۰۱۰ نیز، دانشمندان یک زیردریایی بدون سرنشین را به این تنگه بسیار بزرگ اقیانوس آرام فرستادند تا نمونه‌هایی از رسوبات بستر آن را جمع‌آوری کند.
در اعماق بالا دیگر نور خورشید قادر به راهیابی در سطوح آب نیست، از سوی دیگر فشار در این نقطه گاهی هزار برابر بیشتر از فشار موجود در سطح آب است. به علاوه به دلیل کمبود نور، دمای آب بسیار اندک و تنها کمی گرم‌تر از نقطه انجماد است. چنین شرایطی باعث شده تا هر موجود زنده‌ای قابل به تحمل این شرایط نبوده و دست کم تغییراتی در ساختار بدنی خود بدهد. تغییرات صورت گرفته برای وفق یافتن با این محیط عجیب، از قضا اغلب بیشتر ترسناک هستند تا دلفریب و تماشایی.
اما ساکنان واقعی این گودال رمزآلود چه موجوداتی هستند؟
