1- جعبه‌ی سیاه، سیاه نیست!
جعبه‌ی سیاه تقریبا همرنگ پل گلدن گیت در سانفرانسیسکو است. یک تنالیته متشکل از سه رنگ به نام نارنجی بین‌الملل وجود دارد که در مهندسی برای ایجاد تمایز بین جسم و اطرافش استفاده می‌شود. پل گلدن گیت رنگ نارنجی تیره و جعبه سیاه رنگ نارنجی فسفری دارد.
2-جعبه‌ی سیاه دو قسمت دارد.
با بروز هر سانحه‌ای برای یک هواپیما سوالات زیادی در مورد علت سقوط هواپیما مطرح می‌شود. پاسخ به این سوالات به کمک دستگاه ثبت اطلاعات فنی پرواز FDR خلاصهFlight Data Recorder و دستگاه ثبت صداهای کابین و هواپیما CVR خلاصه Cockpit voice recorder که در مجموع جعبه سیاه نامیده می‌شود. FDR مواردی از قبیل هوا ، ارتفاع ، شتاب عمودی و جریان سوخت را ضبط می کنند. همراه داشتن جعبه سیاه در تمامی پروازها الزامی است. این وسیله معمولا در دم هواپیما قرار می‌گیرد، چراکه احتمال سالم ماندن آن در حادثه بیشتر است.
3-جعبه‌سیاه اختراع یک استرالیایی است.
دکتر دیوید وارن (David Warren) پدرش را در سال 1934 وقتی فقط 9 سالش بود، در حادثه هوایی از دست می‌دهد. در اوایل دهه 50 ، دکتر وارن ایده‌ای برای واحدی داشت که بتواند داده های پرواز و مکالمه های کابین خلبان را ضبط کند تا به تحلیلگران کمک کند تا وقایع منجر به تصادف را جمع کنند. او یادداشتی را برای مرکز تحقیقات هوانوردی در ملبورن به نام “وسیله ای برای کمک به تحقیقات در مورد حوادث هواپیما” نوشت و در سال 1956 نمونه اولیه دستگاه ضبط پرواز به نام “واحد حافظه پرواز ” ARL تولید کرد. اما 5 سال بعد بود که اختراع او مورد توجه قرار گرفت و سرانجام در انگلستان و آمریکا تولید شدند. با این حال ، استرالیا اولین کشوری بود که استفاده از این فناوری را در پرواز اجباری کرد.
4- متخصصان از لفظ جعبه سیاه استفاده نمی‌کنند. چرا می گویند جعبه سیاه؟
اصطلاح جعبه سیاه مورد علاقه رسانه ها است ، اما متخصصان آن را اینگونه صدا نمی زنند. تئوری های مختلفی برای علت انتخاب نام “جعبه سیاه” وجود دارد ، از طرح های اولیه‌ای که داخل کاملا تاریکی داشتند ، تا توصیف یک روزنامه نگار در مورد “جعبه سیاه عالی” ، تا سرنوشتی که در آتش سوزی های پس از حادثه هوایی بر سرش می‌آید.
پروازنگار یا ضبط‌کننده اطلاعات پرواز
(electronic flight data recorder) نامی است که متخصصان به کار می‌برند. نقش آنها پیگیری دقیق اطلاعات مربوط به پرواز ، ضبط تمام داده های پرواز از جمله ارتفاع ، موقعیت و سرعت و همچنین مکالمات خلبان است. برای بسیاری از
هواپیماهای مسافربری متداول است که چندین دستگاه برای انجام این کارها داشته باشند تا در صورت خرابی اطلاعات راحت‌تر جمع آوری شود.
5- فقط 2 ساعت از مکالمه کابین خلبان ذخیره می‌شود!
حافظه ضبط کننده‌های دیجیتالی می‌تواند 25 ساعت را ذخیره کند. اما فقط دو ساعت صدای کابین خلبان ضبط می‌شود. CVR ها تعامل خدمه با یکدیگر و کنترل ترافیک هوایی را ردیابی می کنند .
اما همچنین سر و صدای پس زمینه ای را نشان می دهد که می تواند سرنخ های مهمی را برای محققان فراهم کند. نسخه های اولیه نوار مغناطیسی فقط 30 دقیقه مکالمه و سر و صدای کابین خلبان را ضبط می کردند.
6- یافتن جعبه سیاه ممکن است زمان زیادی ببرد.
جعبه های سیاه به یک چراغ مجهز هستند که اگر سنسور آن آب را لمس کند ، شروع به انتشار پالس می کند. آنها تا عمق بیش از چهار کیلومتر کار می کنند و می توانند 30 روز قبل از اتمام باتری ، یک بار در ثانیه “صدای زنگ” تولید کنند.
به این معنی که جعبه سیاه MH370 حدود 7 آوریل 2014 متوقف شد و دو سال طول کشید تا جعبه‌ی سیاه‌اش را پیدا کرده و داده‌های آن را جمع آوری کنند. جعبه‌ی سیاه اطلاعات ارزشمندی در مورد آنچه که قبل از تصادف رخ داده است ، ارائه می‌دهد.
7- آنها واقعاً غیر قابل تخریب هستند!
FDR ها معمولاً در دو لایه به جنس تیتانیوم یا استیل ضد زنگ پیچیده شده اند و قادر به تحمل شرایط بسیار سخت هستند.
8-اما آنها به اندازه تلفن شما قدرتمند نیستند …
در پی حادثه MH370 ، کارشناسان به این نتیجه رسیدند که زمان به روزرسانی روش های جمع آوری داده های پرواز رسیده است. مسافران قادر به گشت و گذار در اینترنت در طول پرواز هستند اما تکنولوژی جعبه سیاه با همان سرعت پیشرفت نکرده است و همچنان پهنای باند مورد نیاز برای پخش مقدار زیادی از داده های هواپیماهای بزرگ در حال حاضر امکان پذیر نیست.
جمعه 14 بهمن 1401 - 13:03:13
(0 نفر)
